No 2014 Lindeiros publicaba na contraportada do xornal en papel un pequeno texto sobre Luz Fandiño. Escribiamos daquela “Luz Fandiño tivo, ten, unha vida que dá para o que un prefira: libro, teatro, cinema ou unha longa conversa coa que gozar ademais da súa motivadora compañía”.
O tempo, e a implicación de moita xente, foi pouco a pouco encargándose de poñer no lugar que lle corresponde a Luz. Un documental de Sonia Méndez, “A poeta analfabeta”; un certame de poesía nova inspirado en ela, Luz poética; ou a homenaxe, xunto a outras mulleres destacadas, que recibiu do concello de Santiago no ano 2022 deixarán a súa pegada na memoria da cidade.
O pasamento de Luz, aos 92 anos, deixa ademais orfos aos movementos sociais. Ata o último momento acudiu ás manifestacións, concentracións, encontros, aos que lle daba vida e dos que recibía alento.
Luz Fandiño foi unha persoa que nos lembrou a necesidade de loitar sempre; que lembrou tamén a Compostela máis clasista da súa infancia, que nos ten que servir para que non volva; o drama da emigración e os enganos que moitos sufriron ao chegar a destino; e sobre todo que da igual de onde veña un ou os estudos que teña, sempre se pode aprender e crecer, sempre se pode ser mellor.
Deixamos aquí algunha das súas verbas no 2016 cando presentaba poemario na librería Pedreira. Escoitala é sempre un pracer e o mellor xeito de lembrala, que a terra lle sexa leve.
