Bisbarra, 30 de xaneiro do 2025 – No clásico de 1985 (Regreso al futuro, Robert Zemeckis) os protagonistas teñen que volver ao pasado para arranxar futuro, algo moi similar ao que pasa nos concellos de Touro e O Pino coa mina que quere reabrir Cobre San Rafael.

Volver ás protestas, ás denuncias e ás alegacións como as que presentou a Asociación ecoloxista ADEGA. O proxecto mineiro Touro O Pino foi rexeitado no 2021 e sen embargo xorde de novo como ameaza.
Máis sobre o proxecto Touro O Pino
A obsesión por a mina de Touro do CEO deAtalaya Mining a deixaba clara no 2021
No 2018 publicabamos unha reportaxe sobre que se vive en Touro que podedes ler aquí
E se queredes ler máis sobre a minaría na bisbarra atoparedes que hai de todo
No pasado novembro a administración permitía a tramitación do proxecto mineiro, idéntico no fundamental ao rexeitado hai 4 anos. A súa admisión a trámite impide que sexa rexeitado (polas similitudes cun proxecto xa rexeitado) segundo a Lei 21/2013 de Avaliación Ambiental.
As emisións contaminantes para Touro O Pino, que explica en nota de prensa ADEGA, son algo máis que preocupantes. Adega lembra que ademais das sustancias contaminantes que recollen na documentación, as administracións están obrigadas a ter en conta todas aquelas que segundo a ciencia son son consideradas nocivas.
As comparacións cun proxecto moi similar como o de Riotinto en Huelva non parece deixar dudas.

Temos, pois, que o proxecto de CSR para Touro-O Pino, co mesmo sistema de explotación e beneficio do recurso que o de Riotinto en Huelva, e producindo menos Cu metal ao ano, emite considerabelmente máis metais pesados, óxidos de xofre e monóxido de C que aqueloutro.
Unha bomba ambiental con aínda máis riscos que o proxecto anterior
Comparando as cantidades determinados contaminantes calculadas para este proxecto coas que figuraban no que foi presentado en 2017, a propia empresa recoñece que o novo plan de explotación supón un considerábel incremento na produción de dalgúns contaminantes con respecto ao que fora rexeitado cunha DIA negativa en 2021.
As variacións no caso dos drenaxes ácidos apuntan a unha caracterización incerta que podería derivar en que a práctica totalidade dos estériles xeren drenaxes ácidas, como afirmaba a propia empresa en 2018 no expediente da solicitude de vertido para a balsa de Bama: “La casi totalidad de los materiales es potencial productor de sistemas con aguas hiperácidas” e “Con gran seguridad los únicos materiales que no tienen un potencial acidificante son prácticamente los suelos superficiales y algunas saprolitas fuertemente oxidadas de naturaleza caolinítica. El resto de los materiales siempre producirá acidez…”.
Deste xeito, o sistema de distribución dos estériles presentado pola empresa non pode garantir a non afectación ambiental, provocando a persistencia e o aumento da contaminación nas augas superficiais e subterráneas, non só durante o período de explotación senón tamén durante a fase post-clausura.
Esta contradición sobre a natureza dos estériles e o seu potencial contaminante resulta chave para avaliar os riscos ambientais e a viabilidade da explotación. Atendendo este transcendental feito, todas as medidas de tratamento dos estériles, de contención e mitigación das drenaxes ácidas e as propostas de restauración, son incorrectas, están mal dimensionadas ou serán ineficientes, o que inviabiliza o proxecto no seu conxunto.